Prolog

Białe. Drobne. Jakby z najdroższej porcelany. Właściwie nieuchwytne. Takie bezbronne, zimne. Po prostu słabe. Znikome. Niepotrzebne. Ulotne.

Stałam na rogu nadszarpniętej zębem czasu ulicy, wpatrując się w czubek wysłużonej, spękanej latarni. Tego wieczora była dla mnie czymś więcej, niż zwykłym źródłem pożądanej nocą iluminacji miasta. W enigmatyczny sposób wyróżniała się na tle sklepowych, opustoszałych witryn, starych kamienic, chodników pokrytych białym całunem i uciekających przed chłodem przechodniów. Słabe, uliczne światła wsiąkały w każdą rysę i wgniecenie, spowodowane przez nieuważnych ludzi czy nieprzewidywalną naturę. Wygięta w słaby łuk, pochylała się nade mną, jakby opowiadała mi jakąś baśniową legendę, a ja, strwożona jej wielkością, tkwiłam tam nieruchomo, czując jak zimno daje mi się we znaki.

Nie miałam możliwości usłyszeć tej historii, lecz z ręką na sercu mogłam przysiądz, że oglądałam ją na własne oczy. Ciepła, pomarańczowa poświata stwarzała niewielkie pole, w którym mogłam ją naprawdę dostrzec; żywą, namacalną, zapierającą dech w piersiach.

Białe. Drobne. Jakby z najdroższej porcelany. Właściwie nieuchwytne. Takie bezbronne, zimne. Po prostu słabe. Znikome, Niepotrzebne. Ulotne.

Płatki śniegu.

Mój drżący od mrozu oddech znacząco zwolnił. Krystaliczne, lśniące punkciki raz biegły w prawo, raz w lewo. Innym razem zatańczyły, obróciły się, a nawet podskoczyły w górę. Chwilami kierowały się w dół, gotowe do zderzenia z ziemskim podłożem. I choć było to normalną koleją rzeczy, natura w tamtej chwili skradła na moment poczucie istnienia, współgrania z tym wymiarem. Całkowicie wstrzymałam nagromadzone w płucach powietrze, kiedy wiatr sam niekoniecznie wiedział, co ze sobą zrobić. Nadciągał ze wszystkich kierunków świata, pozbawiając czas swoich straszliwych mocy skracania naszego życia i sprawił, że na krótki moment, kryształki białego puchu zatrzymały się w miejscu. W tej ciepłej, pomarańczowej poświacie. Pozbawione pędu. Jakby martwe, ale niekoniecznie. Oczekujące czegoś. Może szczęścia? Może nowych sił? Może swego końca?

Rozumiem.

— Sakura? — Głos Sasuke wpłynął do mojego umysłu, wprawiając zaburzoną świadomość w lekkie drgania. — Chodź, jest naprawdę zimno.

My, ludzie. Jesteśmy dokładnie tacy, jak te durne płatki. Za nasze decyzje tak często odpowiadają los czy przeznaczenie. Oscylujemy pomiędzy tymi dwoma zjawiskami, popychani niczym lekkie, nic nieznaczące pióra, w nieokreślonych kierunkach. Nie możemy nad tym panować. Nasza egzystencja przemija; z każdym dniem ostyga, obumiera, traci coś więcej niż czas. Znika tak wiele możliwości, umiera tak wiele planów.

Nie jesteśmy czymś wielkim. Zwykły brak szczęścia może rychło odebrać nasze życia. Pozbawieni umiejętności doceniania tego co mamy oraz sił do radości, biedni w zrozumienie i empatię wobec innego człowieka, bogaci w samolubność, w egoizm — to właśnie my.

Tak szybko się roztapiamy, zupełnie jak te płatki śniegu.

Wiatr zawiał dużo mocniej, przerywając niemą opowieść latarnii i popychając lekko moje odrętwiałe ciało do przodu. Wzięłam głęboki wdech i skrzywiłam się z niesmakiem, czując, że podmuch przyniósł ze sobą ostry odór stęchlizny, który obrzydził mnie do żywego. Wzdrygnęłam się, nie miałam pojęcia, skąd pochodził. Obróciłam z wolna głowę w stronę Uchihy, który prawdopodobnie również poczuł ten smród. Miał gniewnie ściągnięte brwi, śnieg oblepiał jego wojskowy mundur, a on sam rozglądał się po okolicy, dziwnie osaczony, wręcz przestraszony. Gotowy do ataku… a nawet ucieczki.

W milczeniu postawił szybki, spory krok w przód i mocno chwycił mnie za ramię, by przyciągnąć do siebie. Nim zdążyłam jakoś zareagować, jedyne co mogłam podziwiać, to szerokie, męskie plecy. Sasuke wywołał swoisty strach; w naturalnym odruchu zacisnęłam skostniałe palce na materiale lodowatej, mokrej kurtki żołnierza i zazgrzytałam zębami, jak to miałam w zwyczaju. Wyjrzałam ostrożnie przed niego i wbiłam wzrok w garbatą sylwetkę człowieka, który opatulony starymi, wyświechtanymi kocami, snuł się dziwnie w naszym kierunku. Jego twarz kryła się w połach wyliniałego materiału, tak samo jak wygasłe spojrzenie, które prawdopodobnie było odwrócone w zupełnie innym kierunku.

Sasuke nie był porywczym typem. Nie wiedziałam, od kiedy zaczęli robić na nim wrażenie zmarznięci bezdomni. Jednak aura, która biła od mojego towarzysza, wprawiała w jaskółczy niepokój największego chojraka. I gdzieś na dnie mojego umysłu, wypełnionego rozjuszonymi myślami, tliła się ta porażająco dziwna myśl, że nie chodziło o jakąś uliczną przepychankę z zazdrości czy w zwykłej obronie.

Aura miasta jak na zawołanie stała się mroczna i nieprzystępna. Powietrze dziwnie zgęstniało, dźwięki ulicy wsiąknęły w budynki i stały się ledwo słyszalne. Tętno miasta ustało w momencie, kiedy wbiłam wzrok w okrytą cieniem postać. Mijał nas wolno, jakby chcąc pozostać niewidzialnym. Jednocześnie jednak mruczał coś pod nosem, zmagając się z chrypą i katarem. Wydawał się taki zwyczajny. Taki jak inni, których spotykałam na co dzień.

Tym razem było inaczej. Miałam wrażenie, że z każdym krokiem wysysał ze mnie kolejne części duszy, a ja za nic nie mogłam utrzymać jej w sobie. Czułam się dotkliwie forsowana z każdej strony przez poczucie bezradności i bezpodstawnego strachu.

— Sasuke — wyszeptałam chrapliwie, przylegając do niego mocniej, kiedy bezdomny zatrzymał się nagle i dziwnie poruszył.

Jakaś urojona siła zacisnęła się na mojej krtani, pozbawiając możliwości werbalizacji myśli. Poczęłam dostrzegać to, czego dostrzegać wcale nie chciałam. Zabrałam ręce, nieznacznie odsuwając się od Uchihy i zamknęłam na ułamek sekundy powieki, chcąc jednym, głębokim wdechem zapanować nad tym, co działo się w mojej głowie.

— Nawet o tym nie myśl — warknął, popychając mnie lekko do tyłu.

Zawsze to robił, kiedy chciałam się pakować w coś nieodpowiedniego, głupiego czy po prostu niebezpiecznego. Nie ważne czy mieliśmy po trzynaście lat, szesnaście czy dwadzieścia cztery. Nie wolno ci robić głupot, powtarzał. Błyskawicznym ruchem zaburzał moją równowagę, a ja zawsze w takiej chwili czułam się poniekąd znieważana. Nigdy nie wiedziałam czy kwestionował moją siłę, czy też możliwości wroga. Nigdy nie wiedziałam, czy krycie mnie w cieniu wynikało z ego mężczyzny czy przeczucia wojownika, którym był od zawsze. Nigdy nie wiedziałam jak mu się postawić, jak zaprzeczyć jego słowom, jak podważyć jego wolę.

Obcy nadal stał w miejscu. Zadrżał dziwnie, odchylił głowę i jęknął głośno. Prawy bark podrygiwał nieznacznie, jednak widocznie, a po chwili całe ramię zostało odrzucone do tyłu, jakby chciał odgonić od siebie jakiegoś nieznośnego owada. Ruch ręki powtórzył się kilkukrotnie; nogi ugięły się w kolanach, symulując próbę upadku. Wyglądał, jakby jakaś niewidzialna materia pociągała za sznurki jego ciało — kukłę na pograniczu życia i śmierci.

Szeptał do siebie — i to chyba przerażało mnie bardziej, niż spazmy, które go nawiedzały.

— On ma jakiś atak — powiedziałam bardziej stanowczo, choć starałam się ukryć to spostrzeżenie przed sobą.

Cofnęłam się o krok, by móc swobodnie wyminąć nieruchomego Uchihę. Nim jednak zdążyłam postawić te dwa, może trzy kroki, usłyszałam szelest kurtki i chrzęst odbezpieczanej broni.

— Sasuke, to mój obowiązek, jako lekarza — przypomniałam cicho, doglądając pociemniałych oczu, wpatrujących się we mnie maniakalnie.

Jego prawe ramię było wyprostowane, skierowane w stronę intruza, a palec hardo utrzymywał się na spuście. Wiedziałam, że każde moje kolejne słowo mogło popchnąć go do czynu, którego oboje mogliśmy żałować.

— Moim obowiązkiem będzie go zabić, jeśli stworzy jakieś zagrożenie.

Przełknęłam ślinę.

Świst wiatru przedostającego się przez zaułki ponownie odtworzył baśń latarni; płatki śniegu zastygły w bezruchu jak zaklęte, tak samo jak obcy mężczyzna. Czas ponownie stanął w miejscu. Nawet Sasuke do reszty znieruchomiał.

Jedno pociągnięcie za spust — rychłe zakończenie żywota.

Takie bezbronne, zimne. Po prostu słabe. Znikome. Niepotrzebne.

Ulotne — ż y c i e.

Mężczyzna poprawił poły koca, które zaczęły się z niego zsuwać. Wyciągnął z kieszeni kurtki prawie pustą piersiówkę i przechylił ją, wlewając w siebie resztę alkoholu, po czym cisnął pustym szkłem w stronę kosza. Ruszył dalej. Coś mamrotał. Drżał.

Sasuke opuścił nieco broń.

Uniknął śmierci?

— Idziemy do domu, Sakura.

Nie.

On już był martwy.

Od Mayako: Nie spodziewaliście się, co?

W sumie sama się nie spodziewałam. Pomysł na tę historię kiełkował w mojej głowie naprawdę od dłuższego czasu. Ichi powiedziała mi, żebym zrobiła z tego one-shota i byłam przez jakiś czas skora do owej decyzji, póki na jednym z poniedziałkowych wykładów nie zostałam natchnięta przez szanowaną przeze mnie wykładowczynię.

Nie wiem jak cały ten pomysł zostanie przez was przyjęty, ale od kiedy zakończyłam 28 weeks later, wiedziałam, że będę chciała kiedyś napisać jeszcze raz coś w takich klimatach, ale totalnie własnego. Czemu postawiłam na SS? Którejkolwiek sceny sobie nie wyobrażałam, to właśnie Sasuke był postacią, która pasowała mi do takiej charakterystyki. Walczyłam ze sobą, ale koniec końców postanowiłam spróbować. Cóż, mam coś do stracenia? Chyba nie.

Mam nadzieję, że ten prolog was zainteresował i sprawił, że będziecie chcieli zostać na dłużej. Nie wiem kiedy zabiorę się za pierwszy rozdział, ale nie wydaje mi się, żeby miało to zająć wieczność. Po drodze pewnie będę chciała skończyć Demona i wtedy wezmę się za Nieumarłych. W sumie… ci co mnie czytają, wiedzą, że publikuję często.

No, a co najważniejsze, naprawdę chcę podziękować Ichirei i Kejży za to, że ponownie podjęły się ze mną współpracy. Ochy, achy, hłe, hłe.

No to ten… do pierwszego!

Cosplay by Silverstova!